बांग्लादेशका संस्थापक नेता र राष्ट्रपिता शेख मुजिबुर रहमानको छोरी, शेख हसिना, लगभग दुई दशकसम्म बांग्लादेशको सत्तामा रहिन्। उनको नेतृत्वमा देशले आर्थिक प्रगति हासिल गरे पनि, सत्ता टिकाउनका लागि उनले अपनाएको कठोर नीति अन्ततः उनकै पतनको कारण बन्यो।
शेख हसिनाले भारतसँगको सीमा विवाद समाधानमा सफलता प्राप्त गरिन् र देशलाई आर्थिक उन्नतिमा अघि बढाइन्। तर, सत्ताको मोहमा उनले विपक्षीलाई दमन गर्न, लोकतन्त्रको स्तम्भलाई कमजोर बनाउन र जनताको आवाजलाई दबाउन कडा कदम चालेकी थिइन्। विवादास्पद चुनाव, विपक्षीमाथि दमन र विद्यार्थी आन्दोलनलाई आतंकवादसँग तुलना गर्नु जस्ता कदमहरूले उनको शासनलाई एक तानाशाहीको रूपमा चित्रित गर्यो। सञ्चारमाध्यम र पत्रकारमाथि आक्रमण, बेपत्ता पार्ने, र गैरन्यायिक हत्या जस्ता घटनाहरूले उनको शासनको सत्यता उजागर गर्यो।
अब शेख हसिनाको राजनीति यात्रा लगभग समाप्त भएको देखिन्छ। बेलायत जाने तयारीमा रहेकी हसिनाको पुनरागमनको सम्भावना क्षीण छ, जसको संकेत उनका छोरा सजीव वाजेद जोयले गरिसकेका छन्।
यो घटनाले बांग्लादेशको राजनीतिक भविष्यलाई अनिश्चितताको गर्भमा राखेको छ। सेनाले अन्तरिम सरकार गठन गर्दै ताजा चुनाव घोषणा गर्ने कि आफ्नो सत्ता कायम राख्न कठोर कदम चाल्ने, यो चाँडै नै प्रस्ट हुनेछ।
तर एउटा कुरा निश्चित छ—तानाशाहीको अन्त्य सधैं अवश्यंभावी हुन्छ। शेख हसिनाको पतनले यो सन्देश विश्वलाई दिएको छ कि जब सत्ता जनताको आवाजलाई दबाउन, असहमतिलाई चुप लगाउन र लोकतन्त्रलाई कमजोर पार्न प्रयोग गरिन्छ, त्यसको अन्त्य एक दिन निश्चय नै आउँछ।
शेख हसिनाको पतन, केवल एक व्यक्तिको पतन मात्र होइन, यो तानाशाही प्रवृत्तिको पतनको स्पष्ट संकेत हो। यो सन्देशले भविष्यमा कुनै पनि तानाशाहका लागि चेतावनीको काम गर्नेछ—सत्ता टिकाउँदा जनताको विश्वासको उपेक्षा गर्नु, अन्ततः आत्मघाती सावित हुन सक्छ।
